Hoe het begon....
Na 16 jaar Berner Sennenhonden te
hebben gefokt werd Ximba geboren, tijdens zijn opgroei ( 5 maanden oud
) had hij een traumatische ervaring met kinderen, met als gevolg angst
voor mensen. Mijn man stelde me voor de keuze, ofwel verder gaan met
fokken of wel Ximba helpen met zijn probleem. De keuze was snel
gemaakt, het werd Ximba, met hem werken werd een uitdaging, hij durfde
zelfs het huis niet meer uit voor een wandeling, schrik dat hij mensen
tegen ging komen. Als er mensen belde kroop hij al in de badkamer
schrik dat er mensen op visite gingen komen, dus werd er naar een
gedragstherapeut gezocht.
Dit was niet zo simpel, we zijn
bij 5 gedragstherapeuten geweest, ze hadden allemaal hetzelfde te
zeggen maar er was er maar één die het lef had om mij en Ximba verder
te helpen met zijn angstprobleem. Zij vertelde me ook dat de angst van
Ximba zo’n 70% aangeleerde angst was, dat wil zeggen dat ik hem
constant voor zijn angst beloonde en of bevestigden. Ik kreeg een
totaal nieuw trainingsschema en na 1 jaar had ik een hele andere hond
die weer kon genieten van het leven en van een wandeling. Ik moet wel
zeggen dat we hier héél hard voor hebben gewerkt.
Hiermede wil ik vooral mijn
oprechte dank wensen aan Denise Catteeuw. Zonder haar was het
zeker niet gelukt en was Ximba met grote waarschijnlijkheid
ingeslapen.
Ximba heeft toen zijn
gehoorzaamheidsbrevet St. Hubertus behaald en slaagde voor zijn
Socialisatie Test en werd bij de Belg. Ver. Berner Sennenhonden goed
gekeurd voor karakter en schoonheid.
Toen werd er aan
gehoorzaamheidswedstrijden meegedaan, Ximba zat nu in de
Debutantenklas, ons streefdoel was om boven de 85 te spelen, we hebben
een klein halfjaartje meegespeeld zo’n 10 wedstrijden waarvan 6 boven
de 85, maar dit was toch niet wat we wilde doen, dus werd er naar iets
anders gezocht, tja Agility... misschien is dit wel wat voor Ximba.
Ximba vond het leuk dus behaalde hij ook zijn Agility Brevet maar met
een 50 kilo wegende berner wedstrijd spelen was ook geen gezonde zaak
met al dat springen, dus verder op zoek naar iets anders, tot ik op
een dag in een tv blaadje las dat er een wedstrijd, Dansen met Honden
werd gehouden. Die dag heeft mijn leven verandert, dit ging ik doen
met Ximba.
Dus werd er gestart met
Dogdancing, we moesten eerst privé lessen nemen omdat Ximba toch nog
een beetje met die angst zat maar na 4 lessen mochten we in de groep
meedoen.
Ximba vond dit alles fantastisch
en daar bij werd tenslotte alles met voer aangeleerd en met de clicker.
Dus was elke training feest voor mijn teddybeer en ging hij
zienderogen vooruit zodat we na een half jaar op onze eerste wedstrijd
stonden in NL bij Martin Gaus. Ximba had daar een 3e plaats te pakken
op 29 deelnemers, tja nu had ik de microbe te pakken...
En XIMBA vond dit alles
fantastisch !!!!!!!!
|