Na 16 jaar Berner Sennenhonden te hebben gefokt werd Ximba geboren, tijdens zijn opgroei ( 5 maanden oud ) had hij een traumatische ervaring met kinderen, met als gevolg angst voor mensen. Mijn man stelde me voor de keuze, ofwel verder gaan met fokken of wel Ximba helpen met zijn probleem. De keuze was snel gemaakt, het werd Ximba, met hem werken werd een uitdaging, hij durfde zelfs het huis niet meer uit voor een wandeling, schrik dat hij mensen tegen ging komen. Als er mensen belde kroop hij al in de badkamer schrik dat er mensen op visite gingen komen, dus werd er naar een gedragstherapeut gezocht.

Dit was niet zo simpel, we zijn bij 5 gedragstherapeuten geweest, ze hadden allemaal hetzelfde te zeggen maar er was er maar één die het lef had om mij en Ximba verder te helpen met zijn angstprobleem. Zij vertelde me ook dat de angst van Ximba zo’n 70% aangeleerde angst was, dat wil zeggen dat ik hem constant voor zijn angst beloonde en of bevestigden. Ik kreeg een totaal nieuw trainingsschema en na 1 jaar had ik een hele andere hond die weer kon genieten van het leven en van een wandeling. Ik moet wel zeggen dat we hier héél hard voor hebben gewerkt.

Hiermede wil ik vooral mijn oprechte dank wensen aan Denise Catteeuw. Zonder haar was het zeker niet gelukt en was Ximba met grote waarschijnlijkheid ingeslapen.

Ximba heeft toen zijn gehoorzaamheidsbrevet St. Hubertus behaald en slaagde voor zijn Socialisatie Test en werd bij de Belg. Ver. Berner Sennenhonden goed gekeurd voor karakter en schoonheid.

Toen werd er aan gehoorzaamheidswedstrijden meegedaan, Ximba zat nu in de Debutantenklas, ons streefdoel was om boven de 85 te spelen, we hebben een klein halfjaartje meegespeeld zo’n 10 wedstrijden waarvan 6 boven de 85, maar dit was toch niet wat we wilde doen, dus werd er naar iets anders gezocht, tja Agility... misschien is dit wel wat voor Ximba. Ximba vond het leuk dus behaalde hij ook zijn Agility Brevet maar met een 50 kilo wegende berner wedstrijd spelen was ook geen gezonde zaak met al dat springen, dus verder op zoek naar iets anders, tot ik op een dag in een tv blaadje las dat er een wedstrijd, Dansen met Honden werd gehouden. Die dag heeft mijn leven verandert, dit ging ik doen met Ximba.

Dus werd er gestart met Dogdancing, we moesten eerst privé lessen nemen omdat Ximba toch nog een beetje met die angst zat maar na 4 lessen mochten we in de groep meedoen.

Ximba vond dit alles fantastisch en daar bij werd tenslotte alles met voer aangeleerd en met de clicker. Dus was elke training feest voor mijn teddybeer en ging hij zienderogen vooruit zodat we na een half jaar op onze eerste wedstrijd stonden in NL bij Martin Gaus. Ximba had daar een 3e plaats te pakken op 29 deelnemers, tja nu had ik de microbe te pakken...